مجـنون شـدم از بسکه لـیلا را ندیدم            آمــد مــحــرّم، بــاز آقــا را نــدیــدم
کو آنکسی که پیرهن مشکی تنم کرد            من کـور بـودم، مـاه زهـرا را ندیدم

طوبی لکم می‌گـفت با هر یا حـسیـنم            در روضه هم آن قـدّ طـوبا را ندیدم

خیمه زدم در کوچۀ ماتم، ولی حیف!            خـیمه‌نـشین دشت و صحرا را ندیدم
سائل شدم، آواره باشم پـشت این در            عمری‌ست که آن روی زیبا را ندیدم
نوحوا علی الارباب؛ این دستور زهراست            من طـعـنـه‌های اهل دنـیـا را نـدیـدم
تلـخـم، ولی قـند فراوانم حسین است            شـیـریـنی حـلـوا و خـرمـا را نـدیـدم
دسـتـم دخـیـل پـرچـم است الحـمـدلله            والله! درمـــان اطــبّــــا را نـــدیـــدم
آقا بیا یک سر بـزن بر نـوکـر خـود            آقــا بـیـا شـایـد کـه فــردا را نـدیــدم
حاجت‌روایم کن تو را جان ابالفضل            دو سال شد که صحن سـقا را ندیـدم